"Spowiedź Lucjana Skobiela" znalazła się na liście dziesięciu najlepszych książek 1963 r. W książce Paukszta porusza pionierski temat repolonizacji dziecka pochodzącego z małżeństwa mieszanego - Niemki i Polaka, dziecka, które w okresie okupacji poddawane było przez matkę stałemu i systematycznemu niemczeniu, zaszczepianiu nienawiści do wszystkiego co polskie, do pogardzania tym wszystkim, co nie jest niemieckie. "Spowiedź..." zbudowana jest na zasadzie retrospekcji. Przed oczyma ciężko chorego na serce Lucjana Skobiela przesuwają się jak w fotoplastikonie obrazy z przeszłości. Wspomnienia rwą się, powstają luki, do których pisarz powraca, następuje wyprzedzenie pewnych faktów, dopowiedzenie poprzednich. Mimo licznych trudności i niebezpieczeństw udało się Paukszcie stworzyć frapującą, miejscami wręcz sensacyjną fabułę. Walka o duszę dziecka, o przepojenie jego serca i umysłu ukochaniem, umiłowaniem Polski nie jest łatwa i wymaga od Lucjana Skobiela chwytania się coraz to nowych sposobów. Rzecz w tym, że autor nie lekceważy motywacji psychologicznej postępowania ani Skobiela, ani też córki jego Małgosi. Kilkuletnie dziecko, jego przeżycia i wewnętrzna motywacja normująca postępowanie traktowane są poważnie. Obie tragedie - ojca i córki - są na równi ważne, na równi głęboko przeżywane. Kilkuletnia Małgosia, myśląca dotąd kategoriami matki - Niemki, musi się przestawiać na krańcowo odmienny sposób myślenia i czucia, reprezentowany przez ojca - Polaka. To, że proces ten dokonuje się z trudem, że kosztuje on wiele i ojca, i córkę sprawia, że książka ta przemawia do czytelnika, dzieli jego sympatię na obie strony, choć stale i jednoznacznie stwierdza, że prawdę reprezentuje tutaj tylko Skobiela. [Wydawnictwo Poznańskie, 1968]