„Od pierwszej młodzieńczej powieści: »Ta, której nie było«, długa jest droga do książki zatytułowanej »Samotność«. Długa – to prawda. Ale – niedaleka, skoro zawsze to samo uczucie, chociaż w innej formie, było i jest treścią moich książek. To uczucie można określić dwoma słowami: Amor i Caritas – jako że te dwa różne oblicza miłości są dla mnie jednym. Sprawił to chyba mój udział w pracach rozmaitych organizacji społecznych, tak przed wojną, jak i po wojnie, i angażowanie się w sprawy życia powszedniego ludzi różnego wieku, różnych warstw. Pomogło mi to zrozumieć, a więc i pokazać czytelnikom dramatyczne piękno ludzkich uczuć jakże często tęskniących od Amor do Caritas, bez której gorzko smakuje życie. Samotność! Pamiętacie młodą dziewczynę, Joannę, w samotnej wędrówce szukającą celu swego sierocego życia. Joanna doświadczona okrutnie przez los i ludzi znalazła mądrą, wierną miłość Kaja i odnalazła siebie i Kaja w swym dziecku – szczęśliwie. Joanna była młoda. Uczucie samotności bywa wtedy ciężkie, lecz nie jest ono, nie może być beznadziejne. Stanowi ostry doping w wyścigu po – szczęście. Częstokroć nawet wzmaga siły, że decydują o zwycięstwie. Tak jest w młodości. Naprawdę tragiczna staje się samotność dopiero u końca ludzkiej wędrówki. Tym tragiczniejsza – że nie zawiniona. O takich samotnościach, wyrosłych na skutek braku uczucia niezbędnego dla ludzkiego istnienia jak powietrze, jak pokarm, mówi ta moja książka. Występujące w niej kobiety umieszczone są w krajobrazie włoskim, na tle pełnego sprzeczności »wiecznego miasta«, Rzymu”. Ewa Szelburg-Zarembina [tekst z obwoluty] [Państwowy Instytut Wydawniczy, 1963]